Er zijn veel dingen waar ik dankbaar voor ben. Dankbaarheid is ook echt een emotie die ik sterk voel, váák voel. En hoe meer ik groei in mijn persoonlijke ontwikkeling, hoe groter die dankbaarheid wordt. Het is onderdeel van mijn leven. Eigenlijk wel de essentie van het leven, in mijn ogen. Naast liefde natuurlijk. Maar liefde en dankbaarheid; die twee kunnen hoe dan ook niet zonder elkaar.
Terug naar de bron
Eén van de dingen waar ik de laatste weken dankbaar voor ben, is dat bokstherapie op mijn pad is gekomen. Ik heb in drie lessen al zó veel inzicht verkregen, zo veel mooie processen van binnen mogen ervaren. Het is het juiste moment geweest voor deze vorm van therapie, zo kloppend in de huidige fase van mijn leven.
Ik schreef vanmorgen als dag-intentie op ‘terugkeren naar de bron’, zonder exact te begrijpen wat ik daar mee bedoelde; het was meer een gevoel. Onderweg naar mijn vierde les besluit ik me hoe dan ook open te stellen voor wat deze intentie dan ook mag gaan betekenen. In de spitstrein kijk ik vol verwondering naar alle reizigers. Kletsend, muziek luisterend, starend in schermpjes, bellend. En ineens besef ik dat we allemaal slechts zielen zijn die een lichaam als bruikleen hebben. Dat het lichaam een onwijs kostbaar bezit is, dat veel beter functioneert als we er mee samenwerken dan als we het krampachtig willen controleren. Alsof we in veel gevallen doof, blind en gevoelloos zijn geworden voor de connectie die altijd al in ons heeft gezeten.
Eén van de eerste dingen die Marcel benoemt als ik bij hem ben aangekomen, is de zin die ik in mijn laatste blog heb geschreven: Mijn valkuil is altijd geweest dat ik, wanneer ik me goed voel, snel all in ga en mezelf uit evenwicht gooi. We praten over deze valkuil, en wat mij tegenwoordig helpt om de balans wél te behouden. Hoe zelfreflectie en luisteren naar mijn lichaam meer ruimte in mijn leven hebben gekregen.
Creatief bewegen
In plaats van lang te kletsen, starten we dit keer snel met een oefening. We gaan werken met de battle rope. Leuk hoe dit aansluit op ons gesprek: de oefening leert je grens op te zoeken zonder deze voorbij te gaan. Erkennen van het punt van vermoeidheid, en hiermee leren spelen. Gedoseerd energie geven en, wanneer je moe begint te worden, creatief kijken naar een andere manier van bewegen. Wanneer je weet waar jouw grens is, kun je ook vóór het bereiken hiervan anders met je energie omgaan. Verzuring in je armen wordt pijnlijker als je één en dezelfde beweging aanhoudt. Maar wanneer je deze verandert (sneller, langzamer, grotere of kleinere slagen), voelt de belasting minder zwaar. Zo kun je langer doorgaan zonder uitgeput te raken. Hieruit blijkt dat stilstaan niet altijd de meest logische stap is bij vermoeidheid. Balans in je energie behouden. Creatief denken dus; zeer toepasbaar in het dagelijks leven.
Het stroomt
De volgende oefening is de wall sit. In een hoek van 90 graden tegen de muur aan zitten. Een pittige, voor mij. ‘Dit vind ik dus heel zwaar’, zeg ik. En als ik nog geen vijf seconden zit begin ik te huilen. Ik realiseer me dat de zwaarte hem niet zit in het fysieke aspect, maar in het mentale. Dat er hier nog een blokkade ligt, een angst om te vertrouwen. De pijn, die voor mij symbool staat voor de dag dat ik in het ziekenhuis kwam met uitval in mijn benen. De tranen stromen, niet van verdriet, maar van inzicht en erkenning, van liefde. En daar is het antwoord op mijn intentie: het stroomt vanuit de bron. ‘Ik heb laatst tijdens een meditatie zo bizar veel liefde voor mijn benen gevoeld’, vertel ik aan Marcel. ‘Ik heb ze letterlijk bedankt en gezegd dat ze het zo goed hebben gedaan.’ Het is de afgelopen drie jaar een proces geweest om de woede richting mijn lichaam om te zetten tot liefde en dankbaarheid.
Een prachtig cadeau
De ervaring tijdens meditatie, en deze mentale wall sit vandaag, zijn daarom een prachtig cadeau. Ik zie nu dat er naast liefde, ook vertrouwen in mijn benen mag komen. ‘Besteed je ook bewust aandacht aan je benen?’, vraagt Marcel. ‘Als ik scrub, of bodycrème smeer, doe ik dit met volle aandacht en zorg. En als ik voel dat hardlopen zwaar is, ga ik gewoon wandelen. Iets wat me vroeger zou frustreren. Nu zeg ik tegen mezelf: “goed gedaan!”’ ‘Tof’, antwoordt hij. ‘Dat is pure zelfliefde.’ Ik doe de wall sit nog twee keer, nu met veel meer kracht. Én vertrouwen.
We eindigen de les uiteraard met een rondje boksen. Waar ik de voorgaande lessen mezelf behoorlijk in de weg zat (iets met te veel in het hoofd zitten), voelt het vandaag al veel natuurlijker. Vanuit mijn lichaam. Vanuit balans. Vanuit de bron.
Eva
