Het is vandaag tijd voor mijn tweede bokstherapie les. De afgelopen drie weken heb ik mij bezig gehouden met de oefening die ik meekreeg; een ontspannen houding aannemen en het daarbij ontvangen van emoties.
In gesprek met mijn lichaam
Een aantal weken geleden moest ik tijdens yoga ineens vreselijk huilen. De tranen die vloeiden kwamen rechtstreeks vanuit mijn lichaam. Het was alsof het tegen me sprak: ‘Zie je niet wat ik nodig heb? Voel je het niet?’ Omdat ik in de afgelopen drie jaar al zo veel meer met mijn lichaam in contact ben gekomen, was ik verbaasd over dit gevoel. Maar het klopte. Ik had mijn lichaam nog altijd te kort gedaan en veel opgeslagen spanning vast gehouden.
Door de oefening die ik van Marcel mee naar huis had gekregen, kwam deze bewustwording extra omhoog. Het viel me nog meer op hoeveel spanning ik gedurende dagelijkse bezigheden vast hield. Het aannemen van de ontspannen houding leek in eerste instantie dan ook moeilijk op gang te komen. Ondanks dat ik er steeds heel bewust aan heb gedacht, schoot ik weer in de kramp zodra mijn focus verschoof. En dus bleef ook de emotie die er onder lag uit.
Wáár ben je dan zo boos op?
Ik ben mezelf gaan afvragen ‘Wáár ben je dan zo boos op? Waar komt al die opgekropte woede vandaan?’ Er kwamen heel nieuwe gevoelens aan het licht. Ik bleek onderhuids woede te voelen voor dingen waar ik niet bij stil had gestaan. En natuurlijk is alles een aaneenschakeling, is alles met elkaar verbonden. Maar er kwamen dingen omhoog die ik niet zo zag aankomen. Toch begrijp ik ze, nu ik ze zie. En ik besef hoe ze grip hielden op mijn dagelijks leven, gedachten en patronen. Hoe ze oude emoties bij me triggeren in situaties in het hier en nu.
De woede díe ik zocht, het complexe stukje waar ik voornamelijk voor naar bokstherapie ben gekomen, die is nog niet helemaal losgekomen. Maar ze ligt aan de oppervlakte. En dat gaat gelijk op met de verkramping die ik nog steeds in mijn lichaam voel. Ik vertrouw erop dat de volgende sessies en de komende weken stukje bij beetje deze emotie vrij zullen zetten, en mijn lichaam in ontspanning zullen brengen.
Alle ballen verzamelen
Aan het begin van de les bespreken Marcel en ik hoe de afgelopen weken voor me waren. Hij geeft me drie grote vellen met afbeeldingen die goed weergeven in welke patronen ik zit. Eén daarvan is een welbekend plaatje van een persoon die een zware steen op zijn schouders draagt. In de zaal brengen we dit beeld in praktijk. We gebruiken ballen met aflopend gewicht, waarbij ik eerst met de zwaarste bal van 12 kilo op mijn schouders door de zaal mag bewegen. Het is duidelijk oncomfortabel. Wanneer ik de bal omruil voor 10 kilo voel ik me iets verlicht, maar nog steeds niet helemaal gemakkelijk. Bij de bal met een gewicht van 6 kilo voel ik me super blij; wat een verademing. Dit loopt lekker. ‘Kijk, je begint er zelfs bij te glimlachen. Voel je ook hoe je houding verandert?’ Deze bal voelt zo licht dat ik hem nonchalant neer gooi. Ik moet hem opnieuw oppakken en met respect weer op de grond leggen, voordat ik overga naar 4 kilo.
Dit is een ‘aha!’ moment
De ballen staan natuurlijk voor de ballast die ik (je, wij allemaal) met me meedraag en hoe ik die, met liefde, naast me neer mag leggen. Het interessante hieraan is, dat wanneer je een gewicht van bijvoorbeeld die 12 kilo gewend bent, 6 kilo ineens super licht voelt. Daardoor vergeet je dat je nog altijd gewicht draagt, en kun je laconiek (zoals ik met deze bal deed) worden. Als dit gewicht als gewenning begint te voelen, ben je snel geneigd om weer naar de 8 kilo te stappen, of de 10, óf die 12 kilo. En zo blijf je steeds hangen in ballast, omdat je nooit naar die volledige verlichting bent gestapt. Dit is voor mij een waar ‘Aha!’ moment. Super behulpzaam. Want zie maar eens om te gaan met 4 kilo, of zelfs 2 kilo tot géén gewicht. Wat doe je dan? Hoe beweeg je daar bij? Dat is ontzettend onwennig.
Meer dan een metafoor
Bij de volgende oefening vraagt Marcel mij om een vloertegel uit te kiezen in de zaal, die voor het gekwetste kind staat. ‘Hoe kan een tegel nou voor het gekwetste kind staan?’ denk ik geïrriteerd. Maar ik kies er ééntje uit. De bedoeling is om in contact te komen met de emotie en Marcel vraagt hoe ik dat ga doen. Met beide benen ga ik vol op de tegel staan. ‘Is dat verstandig, vol in de emotie duiken?’ Als antwoord stap ik er weer uit. We benaderen het gekwetste kind door eerst met één vinger de steen aan te raken. Als ik niks voel mogen er twee vingers op. Bizar genoeg begin ik te huilen. Uiteindelijk lukt het me om tot en met een ‘zwaarte’ van drie vingers in contact te komen met deze emotie. Het inzicht dat hierbij komt, is dat wanneer ik in alle volheid mijn emotie opzoek, ik meteen weer op slot schiet. Want het weegt te zwaar in één keer. Door hier zo op deze manier rustig mijn emotie te benaderen, ervaar ik dat ónder het verdriet pas de woede ligt.
Het lukt me om de woede te voelen
Geen wonder dat ik al die tijd zo slecht bij mijn boosheid kom. Aangezien de woede nu omhoog komt, gaan we deze door middel van een nieuwe tegel tegemoet. En het lukt me om de woede te voelen. ‘Het is allemaal heel leuk, deze metaforen, maar hoe ga ik zonder stenen mijn emotie benaderen?’ Marcel lacht: ‘Waren het maar metaforen. We werken hier met energie, deze stenen helpen je de emotie te benaderen.’ Om thuis met mijn emoties aan de slag te gaan mag ik drie gekleurde vellen uitkiezen. Op het eerste schrijf ik ‘BOOSHEID’ (letterlijk in blokletters), de tweede ‘het gekwetste kind’. Voor het derde vel vraagt Marcel wat ik hoop te ervaren, als ik deze twee emoties heb leren benaderen. ‘Vrijheid’, schrijf ik op. Dit zijn de ankerplaatjes die ik thuis kan gebruiken om de gevoelens langzaam te ervaren. Ook de emotie ‘vrijheid’ kan ik leren langzaam te benaderen. Wanneer ik hier direct vol in ga staan, verlies ik namelijk grenzen.
Breathe
Aan het eind van de les hebben we nog even over om te boksen. Dit keer laat Marcel mij zelf nadenken over mijn houding in plaats van op te noemen waar ik op moet letten.
Marcel benadrukt vaak dat ik moet blijven ademen. In het dagelijks leven houd ik ook onnodig veel mijn adem in. Alsof het zo moet zijn lees ik momenteel een boek over chakra’s, waarbij ik met de keelchakra (de vijfde chakra) ben begonnen. Wat ik hier lees sluit zo goed aan bij het inhouden van mijn adem. Het boek in combinatie met de bokstherapie maakt veel verklaarbaar, als ik kijk naar mijn aangeleerde patronen. Het is enkel een onderdeel van mijn beschermingsmechanisme. Het begrijpen van je eigen gedrag is zo waardevol voor je proces. Ik ben niet meteen vrij van deze patronen, maar ik leer ze wel om te buigen.
Alhoewel er veel gebeurt op emotioneel vlak, voel ik me van binnen vreselijk gesterkt. De heftige emoties die hand in hand gaan met de kalmte, acceptatie, kracht.
Soms voel ik duidelijk verdriet. Dat ik niet huil om iets actueels, maar puur om een stukje verwerking. Dan huil ik in vrede. Dat klinkt onwerkelijk, maar het is ware herstel die stroomt en daarin vind ik troost. Het blijft een raar maar prachtig iets.
Eva
